Come fly with me, let's fly, let's fly away!

Met de beeb naar Thailand. Een vliegreisje van een luttele 10,5 uur. In juni hebben we al eens proef gevlogen ("even" op en neer naar Spanje). Dat ging goed, dus vol goede moed de Big Blue Bird in!

Wat ons in juni nog toeval en geluk leek, blijkt toch nog steeds te bestaan: de babybonus. Los van dat alle stewardessen even komen kijken en je op het hart drukken het gewoon te vragen als je iets nodig hebt, krijg je ook bijna overal voorrang en ruimte. Bij de check-in werden we uit de rij geplukt. Bij de bagage moesten we gewoon in de rij wachten en daar loop je door de luiertas wel wat vertraging op, maar bij de paspoortcontrole werden we weer uit de rij gevist. Best of all: je mag als één van de eersten het vliegtuig in. Vandaag werden we zelfs door een stewardess opgehaald en door een rij mensen, die niet van plan waren opzij te gaan, heen geloodst. Het voordeel van als eerste het vliegtuig in is ook dat je je tassen gewoon boven je kunt leggen. Het hele compartiment is voor jou, want ook daar heb je weer een babybonus: er mag een extra (luier-)tas mee die je ook nog vol kunt proppen. En last but not least: gratis extra beenruimte.

De keerzijde van de babybonus is dat je niet kunt slapen (maar dat kan ik toch al niet in een vliegtuig, dat scheelt weer) en dat je geen films kunt kijken. Want je tv is de babybonus voor de baby.

In het vliegtuig kregen we alsnog de in eerste instantie afgewezen reiswieg. Gelukkig... Want ruim 4 uur onderweg werd Crijn toch wel heel erg moe, niet zo gek aangezien hij op een hazenslaapje in de auto na al bijna 10 uur wakker was. Dus flinke huilbui. Zelf uiteraard ook flink moe (want al 15 uur in touw) en omdat we het uiteindelijk niet meer wisten, hebben we 'm ingesnoerd in de reiswieg. Daarna viel hij snel in slaap en hadden wij tijd om even films te kijken. De laatste 2 uur van de vlucht was Crijn weer zijn leuke, gezellige ik. Tot groot genoegen van de medepassagiers.

Eenmaal geland waren we er nog niet. Wel konden we nog even genieten van wederom een babybonus (de priority-line bij immigration). We moesten nog door naar ons hotel op Ko Chang, een rit van 5 uur tot de veerboot.

Na een uur zijn we op aanraden van de chauffeur gestopt bij een servicestation langs de snelweg, er zou nl 4 uur niets meer komen. Station beschrijft totaal niet wat het was: een lange, drukke straat met aan weerszijden allemaal eettentjes en kraampjes. En één toiletruimte. Eerst maar bij een soort van Starbucks een kop koffie gehaald, toen vol frisse tegenzin naar het toilet. Verschoonplekken voor baby's kennen ze hier niet. Op zich geen punt, ware het niet dat de ruimte bij de wasbakken drijfnat was. Uiteindelijk heeft Joost Crijn op het herentoilet verschoond onder toeziend oog van een Thaise. De herenwc's zijn schijnbaar gewoon normaal, dameswc's niet. Hoewel deze hurktoiletten nog vrij acceptabel waren. Er was genoeg ruimte om je te bewegen bijvoorbeeld. En er stond een grote bak water die er vrij schoon uit zag. Die hoor je te gebruiken in plaats van toiletpapier, maar los van dat ik me afvraag hóe schoon het feitelijk is, heb ik geen idee hoe ik mijn kleding droog houdt. Hoe de Thai dat voor elkaar krijgen is me een raadsel.

Enfin, na onze eerste vuurdoop met de Thaise sanitaire voorzieningen, in 1 ruk doorgereden naar de veerboot. Crijn heeft lekker geslapen, gespeeld, gelachen, om zich heen gekeken en geslapen, wij hebben genoten van de rit en af en toe met handen, voeten en steenkolen Engels wat woorden gewisseld met de chauffeur. De boot was een attractie op zich, niet in de laatste plaats vanwege het uitzicht. Crijn en de Thai hielden elkaar leuk bezig met kiekeboe, lachen, aanraken en foto's maken. Waarbij Crijn zich uiteraard hard lachend van z'n leukste kant liet zien. 

Na de boot nog een half uurtje door moeten rijden en uiteindelijk aangekomen in ons hotel, 7 uur na vertrek op het vliegveld en 24 uur na vertrek van huis. Blijkt er geen (aangevraagd) kinderbedje op de kamer te staan. De man die ons gebracht had zou het regelen. Prima, op naar het restaurant. Joost is tijdens het eten nog even terug geweest naar de kamer en heeft nogmaals de receptie gebeld. Werd geregeld. Nadat Joost terug kwam kregen we het bestelde voorgerecht en hoofdgerecht gelijktijdig. We meenden aanvankelijk dat het kwam omdat Joost van tafel was en vonden het ook niet zo erg, we hadden honger en waren moe. Even later kregen ze op de tafel achter ons het voor-, hoofd- én nagerecht gelijktijdig...

Terug op de kamer stond er een kinderbedje. En wat voor één. Het was met touwtjes bij elkaar gebonden en één kant kon simpelweg niet omhoog. Omdat aan beide zijdes de stalen stangen gebroken waren. Aan de linkerkant was het weggewerkt met verband, aan de andere kant stak een scherpe ijzeren punt uit. Omdat bellen weinig effect leek te hebben, ben ik naar de receptie gegaan. "You wait in room". 'How long?' "Don't know, just wait.' De mededeling dat als er binnen een half uur geen fatsoenlijk bedje was, we de volgende ochtend uit zouden checken en naar een ander hotel zouden gaan, bleek voldoende om binnen 10 minuten een acceptabel bedje te krijgen. Niet aardig, wel effectief. Zou ik mijn kind er thuis in leggen? Absoluut niet. Ik denk dat ik het niet eens zou mogen. Maar voor Thaise begrippen heb ik waarschijnlijk een heel Westers, perfect bedje. 

Perfect genoeg om lekker te kunnen gaan slapen, wat we dus ook gaan doen na nog even te genieten van ons privé dompelbadje...