A Little Big Adventure
19 april 2014 - Pleasanton, California, Verenigde Staten
Onze dag begon vanochtend al vroeg: om 4:15 uur ging de wekker. Op naar Schiphol!
Bepakt ende bezakt arriveerden we rond 6 uur op Schiphol. Het zelf inchecken met de computer ging ietwat problematisch; hij herkende de naam niet, de bestemming niet, de reservering niet... Paniek! Uiteindelijk lukte het Joost wel en konden we alsnog verder. Naar een apparaat waarmee we zelf onze koffers in konden checken! Hoe gaaf is dat... :-D
Na een aanvaring met de dame van de broodjescounter (we konden krijgen wat er lag en anders maar niet. Het werd dus niet) en een stapel dure of dichte eetgelegenheden toch een geschikte plek gevonden voor ons ontbijt. We hadden immers nog drie uur te doden. Boekjes gekocht (want maar 3 boeken de man mee) en gaan boarden.
De reis naar Ierland verliep erg goed. Vlot gevlogen en voor op schema aangekomen in Dublin. Omdat we op rij 9 zaten waren we erg snel het vliegtuig uit; dus als één van de eersten bij de pre-immigrations voor de USA. De strenge meneer wilde weten of ik mijn bedrijf in goede handen achter gelaten had (nee) en stelde allemaal lastige vragen, tot hij hoorde dat Joost ook ambtenaar is. Toen werden de stempels snel gezet en na een belofte dat we in San Francisco geen controle meer zouden krijgen mochten we verder.
Nog even een tonijn broodje en op het vliegtuig in. Voor 11 lange uren... Met films als The Wolf of Wall Street ging het vooral in het begin erg voorspoedig, maar na een aantal uren én een ontzettend turbulente vlucht waren we er allebei wel klaar mee. Het was zo turbulent dat ik last kreeg van reisziekte. De landing ging ook niet geheel soepel. Het halen van de koffers daartegen wel weer. Nog geen half uur nadat we geland waren stonden we al bij de autoverhuur!
Alwaar Joost zich een ontzettend grote auto aan liet smeren door het Alamo meisje. Dit alles tegen een zeer scherp gereduceerd tarief en mét employees discount! Dat kon Joost natuurlijk niet weigeren, dus enkele minuten later reden we de garage uit met een spiksplinternieuwe GMT Terrain. Wat een bakbeest zeg.. Ik geloof dat ik nog nooit zo bang geweest ben in een auto.
Aangekomen in Pleasanton na een prachtige route - waar ik bar weinig van gezien heb - koffers gedropt en meteen gaan eten. In een fastfood Steakhouse... Maar ach, het was eten en we hadden honger. En je moet wat. Daarna terug naar het hotel voor onze welverdiende nachtrust. Dachten we...
We bleken nl de verkeerde uitgang van Macy's genomen te hebben. Met als resultaat dat we een half uur rond gedwaald hebben en het uiteindelijk maar gevraagd hebben. Maar rust werd ons nog steeds niet gegund. De pas om het gebouw en de kamer in te komen werkte niet meer. Joost is op een gegeven moment boos geworden; het duurde allemaal te lang en we konden nog steeds onze kamer niet in. Dat hielp: de dame van de receptie is meegelopen en heeft ons er in gelaten. We kunnen weliswaar de kamer niet meer af, maar soit. Na 27 uur onderweg te zijn geweest willen we toch echt slapen...
Bepakt ende bezakt arriveerden we rond 6 uur op Schiphol. Het zelf inchecken met de computer ging ietwat problematisch; hij herkende de naam niet, de bestemming niet, de reservering niet... Paniek! Uiteindelijk lukte het Joost wel en konden we alsnog verder. Naar een apparaat waarmee we zelf onze koffers in konden checken! Hoe gaaf is dat... :-D
Na een aanvaring met de dame van de broodjescounter (we konden krijgen wat er lag en anders maar niet. Het werd dus niet) en een stapel dure of dichte eetgelegenheden toch een geschikte plek gevonden voor ons ontbijt. We hadden immers nog drie uur te doden. Boekjes gekocht (want maar 3 boeken de man mee) en gaan boarden.
De reis naar Ierland verliep erg goed. Vlot gevlogen en voor op schema aangekomen in Dublin. Omdat we op rij 9 zaten waren we erg snel het vliegtuig uit; dus als één van de eersten bij de pre-immigrations voor de USA. De strenge meneer wilde weten of ik mijn bedrijf in goede handen achter gelaten had (nee) en stelde allemaal lastige vragen, tot hij hoorde dat Joost ook ambtenaar is. Toen werden de stempels snel gezet en na een belofte dat we in San Francisco geen controle meer zouden krijgen mochten we verder.
Nog even een tonijn broodje en op het vliegtuig in. Voor 11 lange uren... Met films als The Wolf of Wall Street ging het vooral in het begin erg voorspoedig, maar na een aantal uren én een ontzettend turbulente vlucht waren we er allebei wel klaar mee. Het was zo turbulent dat ik last kreeg van reisziekte. De landing ging ook niet geheel soepel. Het halen van de koffers daartegen wel weer. Nog geen half uur nadat we geland waren stonden we al bij de autoverhuur!
Alwaar Joost zich een ontzettend grote auto aan liet smeren door het Alamo meisje. Dit alles tegen een zeer scherp gereduceerd tarief en mét employees discount! Dat kon Joost natuurlijk niet weigeren, dus enkele minuten later reden we de garage uit met een spiksplinternieuwe GMT Terrain. Wat een bakbeest zeg.. Ik geloof dat ik nog nooit zo bang geweest ben in een auto.
Aangekomen in Pleasanton na een prachtige route - waar ik bar weinig van gezien heb - koffers gedropt en meteen gaan eten. In een fastfood Steakhouse... Maar ach, het was eten en we hadden honger. En je moet wat. Daarna terug naar het hotel voor onze welverdiende nachtrust. Dachten we...
We bleken nl de verkeerde uitgang van Macy's genomen te hebben. Met als resultaat dat we een half uur rond gedwaald hebben en het uiteindelijk maar gevraagd hebben. Maar rust werd ons nog steeds niet gegund. De pas om het gebouw en de kamer in te komen werkte niet meer. Joost is op een gegeven moment boos geworden; het duurde allemaal te lang en we konden nog steeds onze kamer niet in. Dat hielp: de dame van de receptie is meegelopen en heeft ons er in gelaten. We kunnen weliswaar de kamer niet meer af, maar soit. Na 27 uur onderweg te zijn geweest willen we toch echt slapen...
